Δεν διάβασα πουθενά και άπο κανέναν αθλητικογράφο, ούτε άκουσα κατά τη διάρκεια των αναμεταδώσεων των αγώνων, ότι η διαιτησία έπαιζε στη Ρόδο την Εθνική ομάδα μπάσκετ κάτω των 20 ετών, 100-0 υπέρ. Η επιτυχία ειναι δεδομένη. Για ποιόν δεν μας είπατε;
Σε τι οφελεί μια στημένη εύνοια κατα τη διάρκεια της διοργάνωσησ, τους νεαρούς παιχταράδες μας;
Σε τι οφελεί τον Μπόγρη για παράδειγμα, η δήλωση του προπονητή της ομάδας στο "sport24.gr" οτι πρέπει να 'σαι αλήτης για να κάνεις καριέρα στον επαγγελματικό αθλητισμό.
Ας μην μας παραξενεύει οτι έδειχνε τα γεννετικά του όργανα στους αντιπάλους ο παραπάνω αθλητής, μπροστά σε 2,000 κόσμο συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου της Ελληνικής Ομοσπονδίας Μπάσκετ.
Ας μην μας παραξενεύει οτι ο 18χρονος Παππάς έφτυσε τον Ισπανό αντίπαλο.
Δεν τους έγινε η παραμικρή σύσταση, την στιγμή που αντιπροσωπεύαν τη χώρα σε μια διεθνή διοργάνωση, η οποία καλύπτετο από το Έθνικο τηλεοπτικό δίκτυο.
Να μας παραξενεύσει όμως το νόημα της "Πολιτειας του Πλατωνα" όπου ο Σωκράτης λέει οτι το θυμό των νέων δεν πρέπει να τον χαιδεύουμε.
Να μας παραξενεύσει και ο στίχος του ύμνου των Ολυμπιακών Αγώνων.
Αναφέρω δύο αμιγώς Ελληνικού πολιτισμού δείγματα.
Ψιλά γράμματα μπροστά στο οτι η ιστορία έγραψε ένα ακόμα μετάλιο για τον Πρόεδρο της Ελληνικής Ομοσπονδίας μπάσκετ.
Η μαγκιά του Νεοέλληνα που προανέφερα φίλοι και φίλες. Η απόλυτη ασέβεια.
Όχι των νεαρών παιχταράδων προς το κοινό, τους τηλεθεατές και τους αντιπάλους, αλλά του Αναπτυξιακού Προγράμματος της Ομοσπονδίας και όλων όσοι δουλεύουν γι' αυτό, προς τους σχεδόν ανήλικους αθλητές.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment